امام هادی (ع) در سال 212 در مدینه به دنیا آمدند. ایشان در هنگام شهادت پدر، تقریباً هشت سال داشت.

چون شیعیان در زمان امامت امام جواد (ع) فهمیده بودند که امامت ارتباطی با سن و سال ندارد، مشکلات گذشته تکرار نشد و شیعیان به‌سادگی امامت امام هادی (ع) را پذیرفتند.

در دوران ۳۳ ساله امامت امام هادی (ع) فرصت مناسبی برای آشنایی مردم با معارف عظیم الهی فراهم شده بود. امام هادی (ع)‌ بخش عظیمی از این معارف را در قالب دعا و زیارت‌ به مردم آموختند. زیارت جامعۀ کبیره و زیارت غدیریه دو یادگار ارزشمند امام هادی (ع) در این باب است.

پایان خلافت واثق (سال ٢٣٢) مصادف است با پایان دوران طلایی بنی‌عباس. پس از واثق تا سال 656 دوران انحطاط بنی‌عباس است.

تا زمان مرگ واثق، امام هادی (ع) فرصت مناسبی برای نشر معارف الهی و تربیت شاگردان در اختیار داشتند ولی با روی کار آمدن متوکل عباسی، امام (ع) بسیار در تنگنا قرار گرفتند.

نظارتی که بر امام هادی (ع) و فرزندش امام حسن (ع) وجود داشت، بسیار شدید بود. آن دو امام بزرگوار در منطقه‌ای نظامی محصور شده بودند و ارتباطشان با شیعیان بسیار محدود بود.

متوکل دشمنی شدیدی با اهل‌بیت (ع) داشت. او حتی در مجالس خود به امیرالمؤمنین (ع) و حضرت زهرا (س) توهین می‌کرد. این کار او مورد اعتراض فرزندش منتصر قرار گرفت. منتصر وقتی بی‌توجهی پدرش را دید او را در سال ٢۴٧ به قتل رساند و بر جای وی نشست.

معتز عباسی در سال ٢۵٢ به حکومت رسید. او هم در دشمنی با امام هادی (ع) بسیار تند بود و در نهایت آن حضرت را مسموم کرد و به شهادت رسانید.

منبع: سایت ایمانور، از دروس استاد رجبی دوانی، موسسه نورالمجتبی علیه السلام